Nowa Huta leci w kosmos

Tym, co najbardziej wyróżnia architekturę okresu powojennego na świecie, jest śmiałe sięganie po nowe technologie i materiały. Bezprecedensowe potrzeby związane z odbudową oraz nową falą urbanizacji utorowały drogę niekonwencjonalnym rozwiązaniom i w efekcie całkowicie przemodelował formę powstającej architektury.

Symbolem epoki bardzo szybko stał się żelbet, płynny kamień, który umożliwił przyspieszona realizację licznych osiedli mieszkaniowych oraz nowej infrastruktury publicznej. Drugim kluczowym symbolem epoki stało się aluminium, stosowane początkowo w lotnictwie, później w architekturze publicznej. Ściana kurtynowa często szła w parze z jeszcze jednym bardzo ważnym wynalazkiem epoki – klimatyzacją. W tle tych tektonicznych przemian i krytycznych innowacji szły kolejne – syntetyczna guma, plastik, nowe typy szkła i ceramiki. Te wszystkie nowe rozwiązania, które najpierw wprowadzano na Zachodzie, z czasem zaczęto implementować w krajach bloku wschodniego, w tym w Polsce.

W jaki sposób zmiany technologiczne oddziaływały na polską architekturę i przestrzeń polskich miast okresu powojennego? W jaki sposób zaznaczyły swoją obecność i zdeterminowały krajobraz Nowej Huty? Na te pytania odpowie dr Michał Wiśniewski podczas kolejnego wykładu z cyklu „Nowa Huta leci w kosmos”.